‘Nou, ‘s ochtends is het het sterkst', vertelt ze. 'Ik had vanochtend echt het gevoel dat ik, toen ik wakker werd, nog volledig uit elkaar lag.' Ze heeft een heftige tijd achter de rug en kwam bij me omdat ze niet goed begreep waar haar angstaanvallen plotseling vandaan kwamen. Toen hier wat meer begrip in kon ontstaan stelde ze zichzelf het doel haarzelf niet langer in de steek te laten maar wérkelijk liefdevol te gaan zijn naar haarzelf en alle delen in haarzelf.
Wanneer we samen kijken naar deze ochtenden en welke delen in haar dan 'de boel gaan regelen' dan zien we dat ze vooral in 'de fixer' schiet, die het allemaal probeert op te lossen door bijvoorbeeld razendsnel informatie bij elkaar te gaan halen om zo angst in haar hoofd tot rust te brengen en het verdriet eronder niet te hoeven voelen.
'En tegelijkertijd weet je dat de angst die je voelt ouder is dan deze situatie, nietwaar?', suggereer ik. Want dat weten we allebei, we zijn al even met elkaar aan het werk.
'Dus denk je dat dit angstige deel werkelijk gerust gesteld kan worden met informatie over het nederlandse rechtsysteem? Vraag ik haar. Met een knipoog. 'Is dat wat je voelt, in het zoeken naar al die informatie? Geruststelling?'
'Nee...', schud ze. 'Ik leid mijzelf er vooral mee af en probeer mijzelf te overtuigen dat ik het allemaal onder controle heb. Ik wil gewoon de hulpeloosheid die ik voel in deze rechtszaak niet voelen. Dat gevoel is zo groot.. Dat kan ik niet hanteren. En het is ook gewoon heel lastig me zó hulpeloos te voelen terwijl ik ook vragen van de rechter moet beantwoorden'.
Dit grote gevoel van hulpeloosheid heeft ze eerder in haar leven ervaren. Dit gevoel leidt haar terug naar een eerste herinnering van rond haar 4e jaar, toen ze haar adoptieouders kwijtraakte in de Efteling. 'Ik was volledig overstuur, moest spugen van de angst'. Op latere momenten in haar leven voelde ze deze hulpeloosheid wanneer vriendjes ervandoor gingen. 'Waar vriendinnetjes na een week of wat hunzelf weer de wereld in stuurden, duurde dat verdriet bij mij echt maanden, ik functioneerde dan ook gewoon eigenlijk niet', vertelt ze me, met een mengeling van verdriet en ongeloof op haar gezicht.
Een verdriet zo goot na kwijtgeraakt worden of in de steek gelaten zijn, zou dit verdriet terug te lijden zijn naar wat zij voelde in de de eerste dagen van haar leven. Toen haar moeder in India haar afstond en ze overgeleverd was aan .. ja. Aan wat eigenlijk. Aan de liefde van vreemden? De eerste weken van haar leven was ze 'alleen', in een tehuis in India, met 8 weken kwam ze naar Nederland.
Langzaam, langzaam aan maken we contact met de angst die het kleine meisje in haar in die tijd gevoeld moet hebben. Leren we welke delen in haar uit schrik uit haar voelende lijf geschoten zijn en welke leegtes dit achter heeft gelaten. Ze biedt weerstand aan diepgewortelde afweerdelen als 'de controleur; en 'de fixer' door de leegte te leren verdragen en haarzelf, zittend met haarzelf in leegte, steeds opnieuw de vraag te stellen: Wat zou liefde doen? Wat zou liefde doen?
'Dus... wat zou liefde hebben gedaan vanochtend?', vraag ik haar vandaag. 'Toen je zo het gevoel had 'uit elkaar te liggen?'. 'Liefde zou me hebben omhelst', antwoord ze me met zachte stem. 'Misschien had ik dan zelfs wat kunnen huilen. En uiteindelijk had liefde me zo zachtjes weer bij elkaar geraapt. In bed, niet achter de computer.' Dan glimlacht ze. 'Je kunt een boel googl'en, maar liefde niet.'
geplaatst - natuurlijk - met toestemming van cliënte
Caroline Marike van www.therapieutrecht.com
Langzaam, langzaam aan maken we contact met de angst die het kleine meisje in haar in die tijd gevoeld moet hebben. Leren we welke delen in haar uit schrik uit haar voelende lijf geschoten zijn en welke leegtes dit achter heeft gelaten. Ze biedt weerstand aan diepgewortelde afweerdelen als 'de controleur; en 'de fixer' door de leegte te leren verdragen en haarzelf, zittend met haarzelf in leegte, steeds opnieuw de vraag te stellen: Wat zou liefde doen? Wat zou liefde doen?
'Dus... wat zou liefde hebben gedaan vanochtend?', vraag ik haar vandaag. 'Toen je zo het gevoel had 'uit elkaar te liggen?'. 'Liefde zou me hebben omhelst', antwoord ze me met zachte stem. 'Misschien had ik dan zelfs wat kunnen huilen. En uiteindelijk had liefde me zo zachtjes weer bij elkaar geraapt. In bed, niet achter de computer.' Dan glimlacht ze. 'Je kunt een boel googl'en, maar liefde niet.'
geplaatst - natuurlijk - met toestemming van cliënte
Caroline Marike van www.therapieutrecht.com
RSS-feed
