Ik hoor het vaak.

'Ik dacht dat het aan mijn baan lag. Of mijn relatie. Of dat ik misschien niet voldoende verbinding voel, met vrienden, met mijn familie. Dat ik te weinig investeer. Maar dat was het allemaal niet.'

We worden zo gemakkelijk verleid te denken dat we het buiten ons kunnen oplossen wat er binnenin ons niet lekker voelt, dat we enorm in 'het doen' belanden, en niet langer in het zijn & voelen. Of we raken benauwd van wat we denken te moeten veranderen in ons leven en blokkeren. En wanneer het ons wel lukt die veranderingen door te voeren die soelaas gaan brengen, dan raken we vaak teleurgesteld. Want het probleem zat immers voortdurend al van binnen. En dat binnen nemen we gewoon mee, die nieuwe relatie, baan of woonomgeving in.

‘Nou, ‘s ochtends is het het sterkst', vertelt ze. 'Ik had vanochtend echt het gevoel dat ik, toen ik wakker werd, nog volledig uit elkaar lag.' Ze heeft een heftige tijd achter de rug en kwam bij me omdat ze niet goed begreep waar haar angstaanvallen plotseling vandaan kwamen. Toen hier wat meer begrip in kon ontstaan stelde ze zichzelf het doel haarzelf niet langer in de steek te laten maar wérkelijk liefdevol te gaan zijn naar haarzelf en alle delen in haarzelf.
Wanneer we samen kijken naar deze ochtenden en welke delen in haar dan 'de boel gaan regelen' dan zien we dat ze vooral in 'de fixer' schiet, die het allemaal probeert op te lossen door bijvoorbeeld razendsnel informatie bij elkaar te gaan halen om zo angst in haar hoofd tot rust te brengen en het verdriet eronder niet te hoeven voelen.
​
'En tegelijkertijd weet je dat de angst die je voelt ouder is dan deze situatie, nietwaar?', suggereer ik. Want dat weten we allebei, we zijn al even met elkaar aan het werk.

​'Dus denk je dat dit angstige deel werkelijk gerust gesteld kan worden met informatie over het nederlandse rechtsysteem? Vraag ik haar. Met een knipoog.  'Is dat wat je voelt, in het zoeken naar al die informatie? Geruststelling?'